کمتر از ۴ روز دیگر به برپایی نمایشگاه جیتکس (Gitex) زمان باقی مانده است. نمایشگاهی که به گفته بسیاری از کارشناسان اهل فن، بزرگترین نمایشگاه تخصصی در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات خاورمیانه است. امسال قرار است بیست وهفتمین دوره برپایی این نمایشگاه از 27 مهرماه تا 3آبان ماه در محل دایمی نمایشگاههای دبی، همانند سالهای گذشته، برپا شود.
ایران برای نخستین بار در سال 1372 و با حضور یک شرکت نخستین حضورش در این رخداد بینالمللی را بهثبت رساند. شرکتی که عمده فعالیتهایش ارایه نرمافزارهای اسلامی بود. هرچند که از سال 1373 به بعد آن شرکت تنها در بخش Gitex shopper حاضر بود، اما همین حضور آغازگر حرکتی جدی برای معرفی و نمایش پتانسیلهای شرکتهای ایرانی در این نمایشگاه شد. اولین حضور شرکتهای ایرانی در قالب غرفه ایران در سال 2003 و توسط شرکت ثنارای رقم خورد و از آن پس هر ساله شرکتهای فعال ایرانی با حمایتهای دولتی برای معرفی توانمندیهای خود و نیز ایجاد یک بازار بینالمللی در این نمایشگاه حاضر میشدند.
اما حضور شرکتهای ایرانی در جیتکس تنها منحصر به غرفه ایران نمیشود. طی سالهای گذشته شرکتهای مطرح ایرانی نیز در این نمایشگاه حضور داشتهاند که از آن جمله میتوان به فراسو اشاره کرد. اما با توجه به اطلاعات بهدست آمده، امسال بسیاری از شرکتهایی که سالهای گذشته بهشکل مستقل در نمایشگاه حضور داشتهاند، با اسامی دیگری در نمایشگاه حضور پیدا کردهاند. تحریمهای اقتصادی از مهمترین دلایلی است که باعث شده برخی از شرکتهای ایرانی با ثبت یک شرکت در کانادا یا آمریکا، با یک نام خارجی در جیتکس امسال حاضر شوند. به هر حال این روزها شمارش معکوس برای بازگشایی نمایشگاه جیتکس 2008 آغاز شده و آنچه مسلم است آن است که برخلاف سالهای گذشته، امسال از نامهای ایرانی در این نمایشگاه زیاد خبری نیست.
در اقدامی جالب گوگل برای جشن گرفتن ده سالگی خود به عقب برگشت؛ با این اقدام گوگل اطلاعات 7 سال قبل یعنی سال 2001 خود را به معرض نمایش گذاشت.
شما می توانید با مراجعه به سایت گوگل و جستجو کردن برخی کلمات متوجه این
تغییرات شوید. جهت امتحان، جستجویی در زمینه Firefox یا Flickr انجام دهید
و تفاوات بوجود آمده را مشاهده نمایید.
این امر از آن جهت جالب است که وقتی کلمه iPod را جستجو می کنید نتیجه
جستجو هیچ ربطی به دستگاه پخش موسیقی ندارد و وقتی Youtube را جستجو می
کنید، بی نتیجه ماند.
اگر کمی باهوش باشید حتماً به فکر شما هم چیزهای جالبی برای جستجو کردن
خواهد رسید، برای مثال اگر کلمه iPhone را جستجو کنید خبرهای آن موقع که
گویا از آمدن تلفنی است که 500 دلار قیمت دارد و قابلیت وصل شدن به
اینترنت را دارد و شما بر روی آن می توانید ایمیل های خود را بخوانید و
... ولی همین الان ممکن است یک iPhone در جیب شما باشد.
مشاهده: Google 2001
هم اکنون ارزان ترین گوشی با گارانتی رسمی در بازار تهران و ساخت شرکت آلکاتل، "e101" میباشد که بهای آن 26 هزار تومان است.
در حال حاضر گوشی ارزان آلکاتل به دلیل عرضه کم در بازار بسیار کمیاب است.
پس از این گوشی، F3موتورولا با بهای 32 هزار تومان با گارانتی کامتل یکی دیگر از ارزانترین گوشیها در بازار با گارانتی رسمی است.
در ردههای بعدی نیز شرکت موتورولا، سونی اریکسون و سامسونگ و آلکاتل و نوکیا قرار دارند.
در بین ارزانترین گوشیها که کمتر از 50 هزار تومان قیمت دارند، برندهای سونی اریکسون، موتورولا و نوکیا قرار دارند.
این گوشیها اکثرا ساخت کشور چین بوده و تحت لیسانس تولید میشود. هند نیز
در طی سالهای اخیر جایگاه خاص در تولید گوشی ارزان قیمت پیدا کرده است و
نوکیا و موتورولا در حال حاضر برخی از مدلی های ارزان خود را در این کشور
تولید میکنند.
مرکز تحقیق و پژوهش Virus Bulletin ضمن انجام آزمایش های مختلف بر روی آخرین نسخه از آنتی ویروس و همچنین نرم افزارهای Mailware موجود، اخیراً گزارش مربوط به ماه سپتامبر خود را ارائه نموده است.
این آزمایش ها عبارت بودند از تعداد ویروس و کدهای مخرب شناسایی شده توسط نرم افزار، شناسایی اشتباه یک برنامه به عنوان تهدید، سرعت اسکن هارد دیسک و سرعت پاسخ دهی به مشکلات بوجود آمده.
در رتبه نخست آنتی ویروس ها، نگارش آزمایشی آنتی ویروس AVK 2009 به چشم می خورد که درون خود از نمونه بهبود یافته موتور Avast و BitDefender برای جستجو و پاک سازی ویروس ها استفاده می کند. همچنین این برنامه رتبه نخست نرم افزارهای Malware را نیز با کسب 99.8 امتیاز به خود اختصاص داده است.
بسته امنیتی Avira's Premium Security Suite 2008 در زمینه نرم افزارهای Mailware رتبه دوم را بدست آورده و F-Secure 2009 در زمینه برنامه های ضد جاسوسی به رتبه دوم دست پیدا کرده است.
جالب ترین نتیجه پیرامون آزمایش های صورت گرفته که به مدت 4 هفته به طول انجامیده است، رتبه نه چندان مناسب نگارش آزمایشی Notron Antivirus 2009 می باشد که با 6.202 مرتبه بروز رسانی، در بسیاری از ساعات دچار اشکال شده است.
در این آزمایش مجموعاً 34 نرم افزار امنیتی مورد بررسی قرار گرفتند، که در آنها McAfee رتبه 21 و Trend Micro رتبه 30 را به خود اختصاص دادند.
مشاهده: جدول مقایسه
در ایران، اما زیاد نیاز به توضیح نیست که چه میگذرد. همه میدانیم که اینجا اینترنت هم به صورت «ایرانین استایل» عرضه میشود. سبک ما در عرضه، کاربری و مصرف نیز ایرانی است. اما چرا؟
این یک داستان واقعی است
وقتی در مقابل اینترنت کم آوردمعلی شمیرانی - زمانی که برای نخستین بار در خارج از کشور به اینترنت وصل شدم، با مشکل روبهرو شدم. مشکل من البته مشکل تمام ایرانیهایی بود که آنها هم برای نخستین بار در خارج از کشور از اینترنت استفاده میکردند. من و بقیه ایرانیها عادت داشته و داریم که زمانی که صفحهای را در اینترنت باز میکنیم و آدرس سایت مورد نظر را میزنیم برویم و در کنار آن صفحههای بعدی را نیز باز کنیم و بعد کمی با سایر ابزارها و احتمالا بازیهای داخل کامپیوتر به نوعی سرمان را گرم کنیم تا صفحهها یک به یک رخ بنمایانند.
سپس مرحله دوم کار یعنی کلیک کردن روی لینکهای مورد نظر آغاز میشود و معمولا برای این که وانمود کنیم داریم از وقتمان به زرنگی خاص ایرانیها استفاده میکنیم به سرعت این کار در مورد سایر پنجرههایی که نصفه نیمه باز شدهاند تا انتهای سمت راست صفحه مانیتور تکرار میشود. از این جا به بعد شما که در ایران هستید قاعدتا به سمت اولین پنجرهای که مدتی قبل در چپ ترین قسمت صفحه رایانه خود باز کرده میروید و پنجره پنجره به سمت راست حرکت میکنید تا ببینید کدام پنجره نقشهایی را در صفحه لخت و سفید خود به شما نمایان میکند!
برگردم به جایی در خارج کشور و مشکلی که مرا تا مدتی سرگرم خود ساخته بود. در فرنگ من به رسم عادت کاربران ایرانی اینترنت ابتدا حدود ده بار روی آیکون مرورگر اینترنت کلیک کردم تا ده پنجره خالی باز کنم و طبق عادت آدرس پشت آدرس وارد کرده و دوباره حرکت به سمت چپ برای کلیک روی لینکهای مور نظر! اما عادت ایرانی من مرا گیج کرده بود. من آدرس نخست را در اینترنت فرنگستان که وارد کردم در حال انتقال ماوس به سمت صفحه خالی بعد بودم تا به کار همیشگی خود برسم که به ناگاه دیدم سایت مورد نظر در مقابل چشمانم باز است، خندهای کردم و با خود گفتم لابد کش (آنجا که صفحهها ذخیره میشوند) ISPهای اینجا هم درست و حسابی تخلیه نمیشود که صفحه به این سرعت باز شد.
به سراغ کلک همیشگی یعنی نگه داشتن کلید کنترل و زدن کلید F5 رفتم و دوباره قصد رفتن و رسیدن به سایر امور را داشتم که دیدم سایت با همان سرعت قبلی در جلوی من ظاهر شد. یک لحظه حس کردم که انگار صفحه مانیتور کمیروبه من بیرون زده و انگار سایت مورد نظر به من میگوید: بفرمایید دیگر چه فرمایشی داشتید! باورش سخت بود، اما من در نهایت مجبور شدم ده صفحه خالی را که باز کرده بودم ببندم و مثل خارجیها چند صفحه زیر دستم باز کنم. چون دیگر نیازی نبود که از راست به چپ و از چپ به راست در انتظار باز شدن لینکها و صفحهها باشم. و اینجا بود که من در مقابل اینترنت فرنگستان کم آوردم چون سرعت من در تایپ آدرس در صفحه بعد کمتر از سرعت باز شدن صفحه قبل بود.
به عبارت دیگر من قبل از آنکه به سراغ صفحه بعدی بروم و آدرس را وارد کنم صفحه قبلی باز شده در مقابل من بود. و این اتفاقی بود که مرا با مشکل مواجه ساخت. من واقعا حول شده بودم! نمیدانستم اصلا حالا که صفحه باز شد باید چه میکردم و به کدام قسمت سایت میرفتم! شاید با این داستانک که برگرفته از یک اتفاق واقعی و تجربه شخصی خود من بوده است، توانسته باشم شما کاربر ایرانی که در حال خواندن این متن هستید و تجربه استفاده از آنترنت را ندارید و فقط به اینترنت دسترسی دارید را با خود همداستان کرده باشم.
در ایران، اما زیاد نیاز به توضیح نیست که چه میگذرد. همه میدانیم که اینجا اینترنت هم به صورت «ایرانین استایل» عرضه میشود. سبک ما در عرضه، کاربری و مصرف نیز ایرانی است. اما چرا؟ و به راستی مشکل کجا است. اجازه دهید برای جلوگیری از اسراف در وقت خودم و شما تا حد امکان شفاف و موجز به آنچه در فضای اینترنت ایرانی میگذرد بپردازم تا این متن نیز نتایج خود را بگیرد. شاید بتوان اینترنت را در ایران به سه بخش تفکیک کرد. دولت به عنوان تامینکننده، بخش خصوصی به عنوان توزیعکننده و کاربران به عنوان مصرفکننده. از اینرو و برای درک بهتر آنچه بر سر اینترنت ایرانی میگذرد، موضوع را باید به تفکیک این سه بخش و البته همانطور که وعده دادم به صورت کوتاه و شفاف بررسی کنیم.
دولت تامینکنندهاینترنت را در ایران دولت وارد میکند. این قانون است. یعنی بخش خصوصی خود راسا نمیتواند برود و از طرف خارجی اینترنت خوب، مرغوب و به اصطلاح اورجینال خارجی بخرد! البته به استثنای همان استثناهایی که میدانیم. در دولت، اما در مقوله اینترنت و سرعت آن دو نظریه وجود دارد. دسته اول عدهای هستند که معتقدند در افزایش سرعت اینترنت ما چیزی کم نداریم. این عده معتقدند که ما از لحاظ تکنیکی و به قول فنی ترها «بک بونی» کمبود نداریم. اما این که چرا سرعت زیادتر نمیشود در محل اختیار و جایگاه ایشان برای پاسخگویی نیست.
دسته دوم کسانی هستند که معتقدند همین سرعت فعلی برای کاربری اینترنت در کشور کافی است و سرعت بیشتر شاید منجر به بروز تصادفات و حوادثی شود که برای کاربران ایرانی مضراتی را در پی خواهد داشت. مخالفان افزایش سرعت اینترنت بر این باورند که زمانی که خدماتی مبتنی بر اینترنت در کشور عرضه نمیشود که نیازی به سرعت بالا ندارد چرا باید شیر سرعت اینترنت را بیشتر باز کنیم؟ چرا که در آن صورت کاربران به چیزهایی در آن سوی مرزهای مجازی اینترنت دسترسی پیدا میکنند که چندان به صلاح فرهنگ و افکار ما نیست. قصد ورود به این مقوله و تایید یا تکذیب آن را ندارم؛ چرا که این مبحث باید در جایی دیگر و در معرض یک میزگرد مانند قرار گیرد تا نظرات هر دو طرف شنیده و بررسی شود.
زیرا در غیر اینصورت شاید متهم به بازی شطرنج یکنفره بشوم که در نهایت این خود من هستم که تصمیم میگیرم طرف سیاه را برنده کنم یا طرف سفید را. پس برای آنکه به جنون شطرنج بازی با خود متهم نشوم این موضوع را به مقال و مکانی دیگر موکول میکنم!
خصوصی: توزیعکنندهبخش خصوصی توزیعکننده، اما داستان خاص خود را دارد. ایشان متهم ردیف دوم اینترنت و سرعت آن در کشور محسوب میشوند. بخش خصوصی متهم به کم فروشی است. یعنی دولتیهای تامینکننده میگویند ما اینترنت را پرسرعت تحویل بخش خصوصی میدهیم، اما بخش خصوصی آب در اینترنت میکند و یک خط ارتباط اینترنتی را به جای یک کاربر به صد کاربر میفروشد و طبیعی است که سرعت کم و به عبارت درستتر افتضاح میشود.
بخش خصوصی هم تکذیب میکند و اینترنت را از سرچشمه یعنی جایی که تامینکننده ارتباط را در دست ایشان میگذارد، دارای مشکل میداند. البته گاه برخی از فروشندگان خصوصی این اعتراف را میکنند که خرج ما نیز بالا است و چاره به اشتراکگذاری یک اینترنت به چند کاربر نیست. برخی نیز صراحتا اعلام میکنند که همکارانشان واقعا کم فروشی میکنند. البته دست آخر هنوز هم که هنوز است معلوم نیست که حق با کدام طرف است؟ تامینکننده یا توزیعکننده و اینترنت از کجا دچار کشیدگی و کندی میشود.
کاربر: مصرفکنندهاین بخش اما شاکی است. شاکی از این که پول خوبی میدهد و سرویس خوبی نمیگیرد. شاکی از این که نمیداند به کجا شکایت برد. شاکی از این که پولش به هدر میرود. شاکی از این که کسی به دادشان نمیرسد. شاکی از این که وقتشان به هدر میرود. شاکی از این که بالاخره چه شد. شاکی از این که خب حالا از دست من چه کاری ساخته است. شاکی از این که اعصابشان در استفاده از اینترنت نازک و ضعیف شده است. شاکی از این که هنوز هم نمیداند اینترنت چه زمانی حالش خوب خواهد شد.
نتیجه: تعیینکنندهاینترنت کند است. کوتاهترین نتیجهای که میتوان از میان تمام این پرسشهای بی جواب، تمام دعواهای زرگری، تمام سرکاربودنها، اقسام متعددی توجیهات گرفت. همین سه کلمه است که به نمایندگی از تمامیکاربران ایرانی آن را تکرار میکنم اینترنت کند است حتی آن اینترنت که مزین به صفت تند است. آقایان اینترنت مثلا پرسرعت ما نیز با همان سرعت واقعی که روی کاغذ تحویل مصرفکننده میشود نیز نیست. چرا از تجربیات گذشته نمیخواهیم درس بگیریم. مثالهایی میزنم و قبل از آن شما را به خدای بزرگ میسپارم.
زمانی که فکس آمد مخالفت شد که این چیست و مجوز باید گرفت (و امروز فکس در همه جا هست) زمانی که تلفن همراه آمد مخالفت شد که این یعنی آن که همه بیسیم به دست بگیرند؟ نه باید مجوز گرفت ( و امروز موبایل دست کودکان نیز هست) زمانی که ویدئو آمد مخالفت شد که این ابزار اشاعه چیزهای بد است و باید مجوز گرفت ( و امروز ویدئو در هیچ خانهای نیست چون آمد و بود و عمرش را داد به CD) زمانی که اینترنت پرسرعت آمد مخالفت شد که نه خیر باید مجوز گرفت ( و امروز ... )
ذکر منبع الزامی است. (WwW.AdonisSystem.ir)
ذکر منبع الزامی است. (WwW.AdonisSystem.ir)